Aigues-Mortes

Sète hadden wij niet willen missen, maar na drie dagen tussen herrie en continue verrast te worden door behoorlijke golven, (veroorzaakt door vissersboten en andere gekken die met een rotgang door de kanalen voeren, wij werden er bijna zeeziek van) waren wij toe aan iets rustigers.

Aangezien wij al eerder op het Canal du Rhone a Sète hadden gevaren gingen wij voorbij aan onze vorige ligplaats bij “La Maguelonne” . Goed, volgende plaatsje, Carnon, nou drie keer niks dus. Ligt er toch opeens een vrachtboot midden in het kanaal, stuurboord konden wij er niet langs, alleen bakboord. Mijn dieptemeter zei: doe het zelf maar, zo ondiep werd het. Alles ging gelukkig weer goed. Het kanaal is eigenlijk erg saai, alleen het feit dat je de flamingo’s kunt zien maakt een heleboel goed. Verder zijn er gewoon geen aanleg mogelijkheden, schuine kanten en barstens veel stenen en hoge afgebrokkelde wallen, (Witte reiger foto) waar je niet over heen kunt kijken. Dus maar weer doorgaan. Plotseling toch een mogelijkheid, wel schuine kant, geen uitstekende stenen. Met matten de onderkant van de boot beveiligd en hopen dat er geen idioten voorbij komen. Hoewel wij wel paarden gewend zijn was het zien op een metertje afstand van een aantal nieuwsgierige tweejarige hengsten toch iets bedreigends, gelukkig hadden ze gauw genoeg van ons.

Volgende ochtend al om 06.30 de eerste huurboot, maar alles ging goed. Ik hoorde opeens een kreet van Martine die Alpha net uitliet, kwam er toch een knaap van een boot aan, het hele kanaal werd gevuld, ik weer als de dood voor de zuiging, maar met behulp van duwen van ons beiden ging alles weer goed. Het blijft hard werken!

Na ons vertrek kregen wij toch nog een cadeau in de vorm van vogels die in Nederland al sinds 1983 niet meer voorkomen, “de Bijeneter”, prachtige kleuren en huist in groepen en net als oeverzwaluwen in holen in de oever. Prachtig gewoon, een foto met drie erop was het beste wat wij konden vastleggen.

Vlak voor Aigues-Mortes kruisen wij een rivier. Bij hoog water op de rivier worden de stuwen gesloten, kolossale dingen zijn dat. Nu was er niets aan de hand en passeren wij deze stuwen op ons dooie gemak.

Nu in Aigues-Morte een oud stadje met een volledig ommuurd gedeelte. Na aankomst een flinke fietstocht gemaakt naar “Le Grau-du-Roi” een dorpje aan de kust.